هر کجا هستی ، باد بوی تو را می رساند....عطری از نفس های تو را می رساند....هر کجا هستی ، نسیم سلام تو را می رساند....هم روی دریا...هم روی گل ها...تصویر تو را می نشاند.... کبوتر ها روی بال هایشان نامه های تو را به یادگار دارند.....

ماه ! کمترین نسبتی است که می توان به تو داد....عاشقی کمترین بهانه ایست که خودم را با آن به تو خواهم رساند....راستی حواست نبود وقتی برای ایستادن به احترام تو دیشب فرشته ها تا صبح تعظیم کرده بودند......دیشب ماه و خورشید تا صبح چشم در چشم هم دوخته بودند.....تو حواست نبود که این وسط داشتی دل می بردی......

کاش می دانستی شکسته شدن از دوری ات یعنی چه......با وجود داشتنت ، خودت بشوی سنگ صبور خودت یعنی چه....کاش می دانستی با هر اخمت دنیا دور سرم چرخیدن یعنی چه.....با هر لبخندت یک دنیا دور سرت چرخیدن یعنی چه.....

کاش بغض های مرا می فهمیدی....کاش دلواپسی های مرا می فهمیدی.....کاش حساسیت های مرا می بخشیدی....کاش تلخی های مرا می بخشیدی.....کاش مرا می بخشیدی.....آنوقت می فهمیدی شیرینی بخشیدن یعنی چه....

وای که قلبم هر باری که می تپد نام تو را بر زبان دارد....چشمم هر کجا را که می بیند عکس تو را مقابل خود دارد....تو گل و باغ و آینه و ماه و ستاره و دریا را شرمنده می کنی...وقتی مجبور می شوم برای خوبی هایت از این واژه ها استعاره بگیرم....اصلا خودم شرمنده می شوم وقتی توان توصیف تو را ندارم......شرمند می شوم...تو چقدر خوبی ...چقدر بزرگی...

حواست هست؟....چقدر بزرگی...........